برخی از پزشکان عموماً باکتری ها را تنها عامل بیماری زا برای زخم های مزمن می دانند.

اما یکی دیگر از مقصرانی که باید در برخورد با تاخیر در بهبود زخم در نظر گرفت، وجود قارچ هایی است که منجر به عفونت قارچی زخم می شود.

رامنی هامفریز، دکترا، ABMM، استاد و مدیر پزشکی میکروبیولوژی بالینی در مرکز پزشکی دانشگاه وندربیلت در نشویل، تنسی، تخصص خود را در مورد زخم های قارچی به اشتراک گذاشت.

هامفریس گفت: "عفونت زخم ناشی از قارچ ها زمانی رخ می دهد که زخم ها به هاگ آلوده شوند."

هامفریس تاکید کرد که به طور کلی، بروز عفونت‌های قارچی بسیار کمتر از عفونت‌های ناشی از باکتری است و اغلب در اواخر دوره عفونت نسبت به عفونت باکتریایی رخ می‌دهد .

هامفریس گفت: "اگر قارچ دچار عفونت شده باشد، می تواند بهبود زخمی را که به عنوان باکتری شروع شده است، پیچیده کند."

یکی از نکاتی که باید به خاطر بسپارید این است که وجود قارچ در کشت سطحی زخم که در آن باکتری نیز رشد می کند، قارچ را به عنوان عامل بیماری زا دخیل نمی کند. او گفت که ممکن است به سادگی یک استعمارگر یا آلوده کننده باشد.

شیوع عفونت قارچی زخم

هامفریز گفت، شیوع عفونت های قارچی زخم بسته به موقعیت جغرافیایی، قرار گرفتن در معرض و وضعیت ایمنی هر بیمار (تضعیف سیستم ایمنی در معرض خطر هستند) می تواند متفاوت باشد.

او گفت: «برای مثال، عفونت‌های قارچی زخم در جنوب، جایی که من در حال حاضر در آن هستم، شایع‌تر از کالیفرنیا است که در آن تمرین می‌کردم.

زخم های قارچی ناشی از تروما

اگرچه منابع زخم های قارچی متفاوت است، تروما می تواند علت شایع این عفونت های مشکل ساز باشد.

هامفریس گفت : "عفونت های قارچی زخم اغلب در محل زخم های بافت عمیق آلوده به زباله های محیطی ناشی از تروما ... پس از بلایای طبیعی یا در جنگ رخ می دهد." "یک مثال این واقعیت است که عفونت های قارچی پس از گردباد جاپلین، میسوری، که در سال 2011 رخ داد، رایج بود."

بیمارانی که بیشتر در معرض خطر هستند

سه نوع خاص از بیماران بیشتر در معرض خطر عفونت قارچی زخم هستند:

1. هامفریز گفت: بیماران سوختگی ممکن است به عفونت های قارچی مبتلا شوند که احتمال بروز آن پس از درمان طولانی مدت با داروهای ضد میکروبی بیشتر است.
2. گروه دیگری از بیمارانی که در معرض خطر ابتلا به زخم های قارچی هستند، بیمارانی هستند که دیابت کنترل نشده دارند . او گفت: " گونه های Rhizopus، به ویژه، می توانند در شرایط گلوکز بالا و اسیدی مانند بیماران مبتلا به کتواسیدوز دیابتی رشد کنند."
3. گروه دیگری از بیماران در معرض خطر آنهایی هستند که به دلیل اضافه بار آهن با داروی دفروکسامین درمان می شوند . هامفریس گفت: "ریزوپوس می تواند از کمپلکس دفروکسامین-آهن برای افزایش رشد خود استفاده کند." "این درمان دیگر خیلی استفاده نمی شود. در حال حاضر از عوامل کیلیت آهن دیگری نیز استفاده می شود و رشد ریزوپوس را افزایش نمی دهند.

موجودات قارچی رایج که در زخم های قارچی دیده می شوند

هامفریز گفت: برخی از قارچ های رایج که باعث عفونت زخم می شوند عبارتند از: مخمر (Candida spp.)، Fusarium spp.، Mucorales (مانند Rhizopus، Mucor یا Rhizomucor) و Aspergillus spp.

او افزود: «با این حال، فهرست بسیار بزرگی از قارچ‌ها وجود دارد که به طور بالقوه می‌توانند باعث عفونت شوند، بنابراین این فهرست شامل همه موارد نیست».

علاوه بر این، هامفریز گفت قارچ های بومی مانند بلاستومایسس، کوکسیدیوئیدس، هیستوپلاسما و کریپتوکوکوس می توانند در غیاب محل تلقیح اولیه، با گسترش هماتوژن باعث ایجاد ضایعات پوستی شوند.

مکانیسم های عفونت های قارچی زخم

هامفریس گفت که معمولاً عفونت‌های قارچی در محل ضربه اتفاق می‌افتند که تلقیح اسپورهای قارچی به درم را تسهیل می‌کند.

او گفت که عفونت های قارچی نیز می توانند در زخم موجود ایجاد شوند.

هامفریس گفت: "در مورد زخم های پوستی یا زخم های دیابتی، قارچ ها چندان رایج نیستند." با این نوع زخم ها، باکتری ها رایج ترین استعمارگرها هستند.

تظاهرات رایج زخم قارچی

بیشتر عفونت های قارچی از طریق تلقیح ضربه ای به دست می آیند و معمولاً ندولار یا زخمی هستند.

او گفت: "با این حال، آنها همچنین می توانند به شکل لنفانژیت ندولر باشند و از محل تلقیح اولیه گسترش یابند."

هامفریس توضیح داد که ظاهر نیز می تواند از یک تظاهرات بی حال تا عفونت های در حال پیشرفت سریع ناشی از Mucorales متفاوت باشد.

او گفت: "ضایعات معمولی Rhizopus شامل یک ناحیه نکروز مرکزی با ادم و سلولیت اطراف است."

راه های تشخیص دقیق زخم های قارچی

هامفریس گفت که استاندارد فعلی مراقبت، به دست آوردن یک کشت برای شناسایی قارچ هایی است که ممکن است در زخم وجود داشته باشد.

او گفت: «تمایز کردن آلودگی/کلونیزاسیون از یک عفونت واقعی، به ویژه در زخم های سطحی تر، می تواند چالش برانگیز باشد. "نمونه‌های سواب پیش‌بینی‌کننده ضعیف عفونت هستند."

هامفریز گفت که گرفتن بیوپسی به طور کلی ارزشمندتر است. بیوپسی‌ها باید از لبه‌های پیشرونده ضایعه جمع‌آوری شوند، زیرا نواحی مرکزی معمولاً نکروزه هستند و پاتوژن را تولید نمی‌کنند.

او گفت که بیوپسی باید برای هیستوپاتولوژی همراه با کشت ارائه شود زیرا هیستوپاتولوژی می تواند عمق عفونت و میزان تهاجم را در صورت وجود نشان دهد.

برخی از انواع عفونت های قارچی مانند آنهایی که توسط قارچ های آسپرژیلوس و کاندیدا ایجاد می شوند. هامفریس گفت که می توان به ترتیب با استفاده از آزمایش سرم گالاکتومانان یا بتا-D-گلوکان تشخیص داد. اگر عفونت تهاجمی باشد، این آزمایش‌ها بهترین عملکرد را دارند.»

برخی از درمان های موثر برای زخم های قارچی

هامفریس گفت که درمان و درمان ارائه شده برای هر زخم به نوع عفونت، بیمار و ارگانیسم درگیر بستگی دارد.

او گفت: «به طور کلی، اکسیزیون درمانی مؤثرترین درمان است. درمان همچنین ممکن است شامل آمفوتریسین B یا عوامل ضد قارچی آزول باشد.