تجهیزات کمکی برای تهویه
انواع تجهیزات کمکی برای تهویه:
ماسک اکسیژن
تهویه با آمبوبگ
لوله داخل تراشه
سوند دو شاخه بینی
ماسک اکسیژن:
ماسک ها غلظت اکسیژن ۳۰ تا ۵۰ درصد را در زمان تنفس خود به خود فراهم می‌کنند. به منظور فراهم کردن اکسیژن با غلظت بالاتر، باید از ماسکی که کاملاً بر روی صورت جای می‌گیرد و اندازه مناسب داشته باشد و امکان ورود هوا از خارج به داخل آن نباشد، استفاده شود و اکسیژن با سرعت جریان تقریبا ۱۵ لیتر در دقیقه داده شود تا قادر باشد کیسه ذخیره را پر نگه دارد.
انواع ماسک اکسیژن:
ماسک ساده صورت برای تامین ۴۰ تا ۶۰ درصد اکسیژن
ماسک ونچوری برای تامین ۲۴ تا۴۰ درصد اکسیژن
ماسک تنفس نسبی هوای بازدمی برای تامین ۶۰ تا ۹۰ درصد اکسیژن
ماسک بدون تنفس هوای بازدمی برای تامین ۹۵ تا ۱۰۰ درصد اکسیژن
سوند دو شاخه بینی:
هدف از تجویز اکسیژن به وسیله کانولای بینی رسانیدن اکسیژن با غلظت نسبتاً کم در مواقعی که بیمار به اکسیژن کمی نیاز دارد و نیز رسانیدن اکسیژن به بیمار بدون نیاز به قطع آن در هنگام خوردن یا آشامیدن است.
لوله داخل تراشه:
لوله گذاری داخل تراشه رایج ترین راه هوایی مصنوعی است که در کوتاه مدت (تا حداکثر ۲ هفته) مورد استفاده قرار می گیرد. استفاده از لوله تراشه برای مراقبت از راه هوایی و یا استفاده از تهویه مکانیکی کاربرد دارد.
از این وسیله جهت نگهداری از راه هوایی، کنترل و پاکسازی ترشحات راه هوایی، تجویز اکسیژن، تهویه بیمار و یا تجویز دارو به داخل تراشه در زمان احیای قلبی ریوی در صورتی که راه وریدی در دسترس نباشد، استفاده می گردد.
لوله تراشه در اندازه‌های مختلف در دسترس می باشد. برای افراد بالغ اندازه های با قطر داخلی ۵ تا ۵.۸ میلی متر به طور معمول استفاده می گردد. توصیه می‌شود که در بالغین از لوله تراشه با قطر حداقل ۷ میلی متر استفاده شده تا موجب افزایش مقاومت راه هوایی نشده و در نتیجه کار تنفسی بیمار به خصوص زمانی که از ونتیلاتور جدا می گردد و یا تنفس خود به خودی دارد، افزایش نیابد. در صورت قطور بودن بیش از حد لوله تراشه، صدمه به حنجره و تارهای صوتی به شدت افزایش یافته و عوارض شدیدی را پس از خارج نمودن لوله تراشه ایجاد می نماید.
عوارض حین لوله‌گذاری:
ایست قلبی _ تنفسی
افت فشار خون شریانی
آسیب به راه های هوایی فوقانی
لوله گذاری در برونش های اصلی
لوله گذاری داخل مری
مراحل لوله گذاری داخل تراشه:
اول مرحله آماده‌سازی
دوم مرحله هایپراکسیژنه نمودن بیمار
سوم مرحله درمان‌های مقدماتی
چهارم مرحله استفاده از خواب آورها و شل کننده
پنجم حفاظت از بیمار و پوزیشن دادن صحیح
ششم جاگذاری لوله
تهویه باامبوبگ:
تهویه با ماسک کیسه ای یک روش حمایتی و مهم درCPR توسط پرسنل درمانی است. تهویه با ماست کیسه ای به آموزش و دوره‌های بازآموزی نیاز دارد. می‌توان از کیسه خود باد شونده با حجم حداقل ۴۵۰ تا ۵۰۰ میلی لیتر برای نوزادان و کودکان کوچک استفاده کرد. کیسه های کوچک تر ممکن است حجم جاری کافی را ارائه ندهند یا در نوزادان رسیده و شیرخواران، زمان دم را افزایش دهند. در بزرگسالان یک کیسه خود بادشونده (۱۰۰ میلی لیتر) برای بالا امدن واضح قفسه سینه نیاز باشد. در کودکان باید سرعت جریان اکسیژن ۱۰ تا ۱۵ لیتر در دقیقه باشد. بنابراین باید از دادن تنفس بیش از حد (هم تعداد، هم حجم) اجتناب گردد.
اثرات جانبی تهویه کمکی
علی رغم بازده مطلوب و عملکرد مورد اطمینان تنفس کنترل شده، این روش دارای انحرافاتی از مکانیزم فیزیولوژیکی طبیعی تنفس است که در صورت بروز، بسیار قابل توجه است و ممکن است به میزان زیادی زیان آور باشد.
انواع اثرات انواع جانبی تهویه کمکی:
سیستم قلبی عروقی
ونتیلاسیون نامناسب
سیستم گوارش
اختلال در تعادل اسیدی
سیستم تنفسی
اثرات سایکولوژیکی
سیستم کلیوی
سیستم اعصاب
سیستم اسکلتی _عضلانی
سیستم قلبی عروقی:
تهویه مکانیکی با افزایش فشار متوسط راه هوایی منجر به افزایش فشار داخل توراکس درطول دم می گردد. این مسئله منجر به کاهش برگشت خون وریدی به قلب، کاهش حجم انتهای دیاستولی بطن چپ ،کاهش برون ده قلبی و کاهش فشار خون می گردد.
در صورت سخت و غیر قابل ارتجاع بودن ریه ها، فشار راه هوایی به راحتی به قلب و عروق خونی، منتقل نمی‌شود. بنابراین اثرات تهویه مکانیکی روی برون ده قلب کم می شود .
اختلال در تعادل اسیدی:
تعادل اسیدی خون با ایجاد هرگونه انحراف در ونتیلاسیون حبایچه های هوایی ریه از حالت نرمال، دچار اختلال می‌شود. ونتیلاسیون اضافی باعث کاهش Pco2 و افزایش PHخون می گردد و ونتیلاسیون ناکافی باعث افزایشPco2 و کاهش PH می‌گردد.
سیستم اعصاب:
در بیماران دچار ضربه مغزی، تهویه با فشار مثبت به خصوص توسطPEEP می‌تواند جریان خون مغزی را دچار اختلال سازد. اساس این مشکل وابسته به افزایش فشار مثبت داخل توراکس است که منجر به اختلال در درناژ وریدی از ناحیه سر شده به صورت اتساع وریدهای گردنی و کاهش برون ده قلبی بروز می نماید .
سیستم اسکلتی _عضلانی:
حفظ و افزایش قدرت عضلانی و پیشگیری از مشکلات ناشی از بی حرکتی از اهمیت بسزایی برخوردار است این مسئله به خصوص در بیمارانی که به مدت طولانی تحت ونتیلاتور قرار می‌گیرند بسیار مهم است.
تمرینات فعال و غیرفعال شامل حرکات حفظ کننده تون عضلانی دست ها و پاها باید در تخت انجام شود. مانورهای ساده نظیر بالا بردن پاها، خم کردن زانوها، حرکت دادن عضله ران و یا چرخش بازوها جز این تمرینات هستند.
