اگرچه عسل قرن ها در درمان زخم ها استفاده می شود و در قرآن به عنوان داروی همه بیماری ها ذکر شده است، اما با افزایش دسترسی به آنتی بیوتیک های مدرن، ضد عفونی کننده ها و تکنیک های جراحی بهبود یافته، محبوبیت آن کاهش یافت. با این حال، با ادامه نبرد علیه عفونت زخم و علاقه به خواص ضد میکروبی - عسل در مدیریت زخم تجدید شده است. امروزه، تعدادی از آماده‌سازی‌های مدیریت زخم مبتنی بر عسل به صورت تجاری در دسترس هستند و تحقیقات جالبی در این زمینه ادامه دارد.
عسل بیشتر از نظر پزشکی به دلیل خواص ضد باکتریایی اش شناخته شده است و بسته به نوع عسل مورد استفاده، فعالیت ضد باکتریایی متفاوتی از خود نشان می دهد. عسل یک ماده بسیار اسمولار است که آب لازم برای تولید مثل باکتری ها را از بین می برد و در عین حال باعث پاکسازی زخم می شود. pH پایین عسل همچنین از تکثیر برخی باکتری‌ها جلوگیری می‌کند، بنابراین بار باکتریایی زخم را بیشتر کاهش می‌دهد.
عسل همچنین حاوی آنزیمی به نام گلوکز اکسیداز است که گلوکز را به اسید گلوکونیک و پراکسید هیدروژن تبدیل می کند. پراکسید هیدروژن تولید شده در این روش باکتری ها را از بین می برد. این اثر در برابر طیف وسیعی از پاتوژن‌های رایج استعمار زخم از جمله استافیلوکوکوس اورئوس، استاف اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA)، استاف اورئوس حساس به متی سیلین (MSSA) و سودوموناس و اخیراً علیه MRSA اکتسابی از جامعه نشان داده شده است.
تعداد زیادی از مطالعات موردی اثربخشی عسل را در طیف وسیعی از شرایط زخم مانند زخم‌های فشاری، زخم‌های روماتوئید، پارگی‌ها و آبسه نشان داده‌اند. برخی گزارش‌ها از افزایش درد گزارش شده است، اگرچه شواهد هنوز قطعی نیستند. همچنین به نظر می‌رسد که عسل تأثیر مفیدی بر زخم‌های بدبو دارد.
