در طول زمان فشار باعث ناراحتی فرد و وادار کردن وی به تغییر وضعیت پیش از ایسکمی بافت می گردد. در تشکیل زخم یک رابطه معکوس بین فشار و زمان وجود دارد. می توان گفت که فشار کم در زمان زیاد به مراتب مخرب تر از فشار زیاد در زمان کم است. علاوه بر این هنگامی که وضعیت از آستانه تحمل بافت نسبت به فشار زمان عبور کرد حتی با مرتفع شدن فشار نیز آسیب بافتی ادامه پیدا می‌کند.
پشت سر، ساکروم، باسن، آرنج ها، و پاشنه های پا
لاله گوش، شانه، قسمت قدامی خارخاصره ای، تروکانتر، قسمت داخلی زانو، ساق پا، لبه خارجی پا، قوزک میانی و خارجی اندام تحتانی
گونه ها، آرنج ها، جلوی پا، خار خاصره ای، زواید دنده ای، پستان ها، ناحیه تناسلی خارجی در مردان
مددجویان در معرض خطر زخم فشاری عبارتند از گروه های ذیل که اجرای برنامه مراقبتی پیشگیرانه از ابتلا به زخم فشاری برای آنان الزامی است.
1- سالمندان
2- افراد چاق و یا فوق العاده لاغر
3- مبتلایان‌به ضایعات عصبی
4- بیماران فوق العاده کم‌تحرک که از فعالیت جسمانی اندکی برخوردارند و یا بیماران آژیته که مهار فیزیکی شده‌اند
5- بیماران با کاهش سطح هوشیاری و کمایی
6- بیماران با اختلالات بی اختیاری ادرار و مدفوع
7- بیماران با اختلالات ارتوپدی نظیر بیماران تحت درمان با گچ، کشش و یا بریس
8- بیماران ادماتو دچار کمبود ویتامین و یا پروتئین
9- مبتلایان به سوء تغذیه و کم خونی
10- مبتلایان به بیماری‌های مزمن نظیر نارسایی احتقانی قلب، اختلالات کلیوی، گوارشی، دیابت و سرطان ها
11- بیماران با اختلالات حرکتی اعم از بیماران همی پلژی، پاراپلژی وکراوری پلژی
12- بیماران با تب بالا
13- بیماران با اختلالات شدید مغزی و عقب ماندگی ذهنی
14- بیماران با دردهای شدید
15- بیماران بستری در بخش
نیروهای برشی اثر تخریبی فشار را تشدید می کنند. این نیروها در واقع نیروهای مکانیکی موازی با سطح پوست هستند که بیشتر در زمان تغییر وضعیت بیمار وارد عمل می‌شوند و لطمه آن ها به عمق بافت وارد می شود. وزن بیمار او را به سمت پایین تخت می کشد. اسکلت و بافت متصل به آن به پایین حرکت می کنند در حالی که پوست به واسطه اصطکاک با ملحفه تخت سر جای خود ثابت می ماند. در نتیجه پوست در ناحیه ساکروم جمع و چروک می شود. نیروهای برشی تحمل فشار در بافت و به عبارتی سرعت ایجاد زخم بستر را به نصف کاهش می‌دهند. تحقیقات نشان داده‌اند که نیروهای برشی عامل به وجود آمدن زخم های فشاری مثلثی شکل در ناحیه ساکروم و شکل گرفتن نواحی تونلی وسیع در اینگونه زخم ها هستند.
اصطکاک بر اثر کشیده شدن پوست روی ملحفه و سطح دیگر به وجود می‌آید. اصطکاک می‌تواند موجب سائیدگی پوست و افزایش ریسک آسیب در عمق بافت گردد. بالا بردن سر و شیب دادن به پشت بیمار همانطور که ذکر گردید با راندن بیمار به سطح پایین موجب اصطکاک بین پوست بیمار و ملحفه می شود. در این حالت اصطکاک و نیروی برشی در ترکیب با یکدیگر ریسک آسیب بافتی در محل ساکروم را افزایش می‌دهند. همچنین هنگام جابجا کردن بیمار باید مراقب بود که پوست بر روی بستر کشیده نشود.
قرار گرفتن طولانی در معرض رطوبت موجب خیس خوردگی(Maceration)پوست می‌شود. خیس خوردگی با نرم کردن بافت موجب افزایش ریسک بروز زخم بستر می گردد. اپیدرم خیس خورده سریع تر فرسوده شده و از بین می‌رود. علاوه بر این پوست مرطوب به ملحفه می چسبد و عامل اصطکاک را تشدید می‌کند. در نهایت پوست خیس خورده در مقایسه با پوست عادی ۵ برابر بیشتر ریسک بروز زخم دارد. رطوبت بیش از حد ممکن است ناشی از تعریق، ترشحات زخم، شستشو یا بی اختیاری ادرار یا مدفوع باشد.
بروز زخم های فشاری موجب از بین رفتن اولین خط دفاعی بدن، احتمال ابتلا به عفونت عدم تعادل الکترولیتی دفع پروتئین و مایعات غنی از الکترولیت از بدن درد شدید، افسردگی، تعادل منفی نیتروژن، سپتی سمی، استئومیلیت و مرگ می شود
