هنگامی که علائم عفونت کاملا مشهود نیست، برای اطمینان بیشتر می توان از کشت زخم کمک گرفت.
تشخیص عفونت زخم بر اساس نمونه برداری و کشت مانند استفاده از علائم بالینی، به تنهایی قاطعیت لازم را ندارد.
این مشکل باعث شده است که بسیاری از پزشکان این کار را به ویژه در مورد زخم های مزمن رها کنند.
به همین دلیل تفسیر نتایج کلی باید با در نظر گرفتن نوع نمونه برداری و سایر علائم و نشانه های عفونت صورت گیرد.
نتایج کشت نمونه معمولا نوع میکروارگانیسم ها و تعداد آن ها را نیز مشخص می کند.
آنچه در مورد اتفاق نظر همگان است این است که تعداد بیش از صد هزار عدد میکروارگانیسم در هر گرم بافت یا هر میلی لیتر مایع زخم یا سواب نشانه عفونت موضعی می باشد.
نمونه برداری از زخم به سه طریق امکان پذیر است:
1) نمونه برداری از بافت زنده
2) آسپیراسیون ترشحات زخم
3) نمونه برداری به وسیله سواب
از میان این روش ها، نمونه برداری از بافت زنده زخم مطمئن ترین و قابل اطمینان روش است. در حالی که به سبب در دسترس بودن امکانات و راحتی، استفاده از سواب متداول ترین روش می باشد. مهم ترین مشکلی که در رابطه با سواب وجود دارد این است که تنها از سطح زخم نمونه برداری می کند و به همین دلیل بسیاری معتقدند کارایی لازم را در تعیین عفونت ندارد و نمی تواند عفونت و آلودگی را از هم تفکیک کنند.
مقابله با عفونت موضعی زخم
کنترل عفونت در زخم نیاز به یک اقدام چند جانبه به شرح زیر دارد:
1)کنترل و تصحیح عوامل میزبان:
عواملی نظیر خون رسانی کافی، تغذیه مناسب، کنترل قند خون و کاهش ادم در افزایش مقاومت در برابر عفونت مؤثر هستند. اما متأسفانه اغلب اوقات به آن ها توجه کافی نمی شود و این امر موجب کاهش اثر بخشی سایر اقدامات درمانی می شود.
2)برداشتن بافت نکروز و بقایای خارجی:
بافت نکروز مناسب ترین محل برای رشد میکروارگانیسم هاست و برداشتن آن به یکی از روش های متداول دبریدمان یک اقدام ضروری است. همچنین شست و شوی مناسب زخم در هر بار تعویض پانسمان که آن را از عوامل خارجی و آلوده کننده پاک می سازد، یکی از اقدامات لازم است.
برای شست و شوی اکثر زخم ها استفاده از نرمال سالین بهترین گزینه است در زخم های مزمن حتی استفاده از آب شیر امکان پذیر است. استفاده از مواد ضد عفونی کننده نظیر آب اکسیژنه، اسید استیک و بتادین برای شست و شوی زخم های مزمن فاقد اثر بخشی برای از بین بردن میکروارگانیسم ها است و حتی به لحاظ برخی ویژگی ها ممکن است به بافت زنده نیز آسیب وارد کند.
