با توجه به تأثیر عفونت بر تأخیر در بهبود زخم، تعیین وجود کلونیزاسیون و عفونت برای دستیابی به نتایج بهبودی ضروری است. زخم های مزمن همیشه آلوده هستند و اجرای به موقع مداخلات مدیریتی و درمانی جزء کلیدی برنامه مراقبت است. تشخیص عفونت حداقل می تواند یک کار بسیار چالش برانگیز باشد، و با وجود بیوفیلم هایی که در حال حاضر هیچ ابزار تشخیصی برای آنها وجود ندارد، پیچیده تر می شود. اگر به موقع درمان نشود، این عفونت های موضعی می توانند سیستمیک شوند و منجر به سپسیس، نارسایی اندام های متعدد و مرگ شوند. اولین گام ها شرح حال کامل و کامل و معاینه فیزیکی کل بیمار و نه فقط زخم بیمار است، در حالی که یافته های اولیه و ثانویه را برای درک پاسخ میزبان در نظر می گیرند.
داشتن درک کامل از اصول مراقبت از زخم مزمن و روش‌های تشخیصی فعلی موجود برای بهبود نتایج بالینی و کاهش هزینه‌های مرتبط با عوارض عفونت زخم ضروری است. تمرکز ما روی چالش‌های تشخیص عفونت زخم است، از جمله تعیین دقیق عوامل خطر، تمایز کلونیزاسیون از عفونت، و درک استاندارد طلایی برای تشخیص عفونت زخم.
زخم های مزمن حدود 20 میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهند که هزینه تخمینی آن تنها در ایالات متحده بیش از 31 میلیارد دلار در سال است. همچنین هزینه های غیرمستقیم که شامل کاهش بهره وری و کاهش کیفیت زندگی می شود، اهمیت دارد. با افزایش درصد جمعیت سالمند ما، بروز و اهمیت زخم‌های مزمن و عفونت‌های زخم نیز افزایش می‌یابد. میزان زخم‌های مزمن زنان بیشتر از مردان است و بسیاری از این زخم‌ها، از جمله زخم‌های مربوط به نارسایی مزمن وریدی، بیماری شریان‌های محیطی و آسیب‌های فشاری یا زخم‌ها، به ندرت به سرعت یا بدون عوارضی مانند عفونت بهبود می‌یابند.
شرایطی که به تأخیر در بهبود زخم و افزایش حساسیت به عفونت کمک می کند عبارتند از دیابت، نارسایی تغذیه، نارسایی عروقی، نقایص عصبی و سن. بسیاری از اوقات این عوامل با هم ترکیب می شوند و پتانسیل تاخیر در بهبود زخم و عفونت را افزایش می دهند، وضعیتی که با افزایش تعداد ارگانیسم های مقاوم به آنتی بیوتیک و توسعه بیوفیلم های محافظت کننده از آنها پیچیده تر می شود. به همین دلیل پیگیری درمان های کمکی جایگزین باید در نظر گرفته شود.
همانطور که قبلا گفته شد، تمام زخم های مزمن آلوده به میکروارگانیسم ها هستند. آلودگی زخم وجود باکتری های غیر تکثیر شونده است. میزبان همچنان کنترل محیط را در دست دارد و بهبودی مختل نمی شود. این سطوح پایین باکتری در واقع می توانند زخم ها را برای ترمیم خود تحریک کنند. با این حال، هنگامی که میکروارگانیسم‌ها در بستر زخم افزایش می‌یابند، می‌توانند به شدت باعث تأخیر یا جلوگیری از ترمیم زخم شوند، بنابراین درک تفاوت بین التهاب طبیعی که به صورت افزایش اریتم اطراف زخم، ادم، گرما و درد ظاهر می‌شود و بالینی مهم است. علائم و نشانه های عفونت، که می تواند بسیار مشابه باشد.
با کلونیزاسیون افزایش تعداد و حضور مداوم میکروارگانیسم ها می تواند فاز التهابی بهبودی را طولانی کرده و منجر به آسیب بیشتر بافت شود. هنگامی که زخم ها به خوبی مدیریت نمی شوند، مانند آماده سازی بستر زخم ناکارآمد، باکتری ها می توانند شروع به تکثیر و تکثیر کنند. اگر تعداد باکتری ها افزایش یابد، بسته به حدت آن باکتری ها، این فرآیند می تواند میزبان را تحت تأثیر قرار دهد. مفهوم کلونیزاسیون بحرانی برای توصیف این ایده ابداع شد که باکتری‌ها می‌توانند در زخم‌هایی که التیام نمی‌یابند و علائم و نشانه‌های آشکار عفونت ندارند، نقش داشته باشند. در واقعیت، این مفهوم احتمالاً حضور یک بیوفیلم را توصیف می کند، و هنوز هیچ ابزار تشخیصی برای تشخیص آن وجود ندارد.
هنگامی که زخم عفونی می شود، باکتری های تکثیر شونده وجود دارند و به صورت سطحی یا از طریق نفوذ عمیق به بافت حمله می کنند. باز هم، پاسخ میزبان یک واکنش موضعی یا یک واکنش سیستمیک را نشان خواهد داد. ارزیابی عفونت در زخم مزمن یک مهارت بالینی است و تصمیم برای تجویز آنتی بیوتیک یا استفاده از عوامل ضد میکروبی موضعی باید در درجه اول بر اساس تظاهرات بالینی باشد. 5 علائم بالینی عفونت سطحی ممکن است به صورت تاخیر در بهبود زخم با جزایر بهبود یا فرسایش لبه های زخم ظاهر شود. همچنین ممکن است زهکشی افزایش یابد و بافت گرانولاسیون ممکن است از نظر ظاهری غیرطبیعی، با تغییر رنگ، شکنندگی یا ظاهری صاف و صاف باشد. ممکن است بافت نکروزه یا بقایایی در زخم وجود داشته باشد که در قسمت پایه ایجاد می شود و همچنین بوی نامطبوع غیرطبیعی وجود داشته باشد.
علائم و نشانه‌های محلی عفونت سیستمیک ممکن است شامل تغییرات در پوست اطراف زخم، مانند افزایش دما، شکستگی اضافی، ادم، سفتی یا اریتم باشد. زخم ممکن است استخوان یا ساختارهای دیگر، افزایش اندازه، زهکشی و بو داشته باشد. شاخص های دور زخم می تواند در تعیین وضعیت زخم مفید باشد. در یک پاسخ التهابی طبیعی، در طی یک تا پنج روز اول زخم، اریتم در ناحیه اطراف زخم به‌اندازه 5 سانتی‌متر یک پاسخ فیزیولوژیک طبیعی است. بعد از 5 روز اگر هنوز اریتم اطراف زخم وجود داشته باشد و قطر آن بیشتر از 5 سانتی متر باشد، ممکن است یک پاسخ پاتولوژیک و نشانه ای از سلولیت باشد. هنگامی که سلولیت اطراف زخم شروع به رگه‌های قرمز رنگ می‌کند و در یک جهت دورتر از زخم ردیابی می‌شود، این یک پاسخ پاتولوژیک است و ممکن است نشانه‌ای از یک مشکل سیستمیک باشد. نشانه های اضافی عفونت سیستمیک ممکن است شامل افزایش دمای بدن، تغییر در مقادیر آزمایشگاهی همراه با افزایش گلبول های سفید خون، افزایش سطح گلوکز، ضعف یا تغییر در سطح هوشیاری باشد.
تشخیص عفونت در زخم مزمن می تواند دشوار باشد زیرا انواع زخم ممکن است تظاهرات بالینی مختلفی داشته باشند. برخی از علائم و نشانه ها بسته به محل زخم، شروع و نوع زخم، احتمال بیشتری نسبت به سایرین دارند. علاوه بر این، سطح زخم استریل نیست و می‌تواند با میکروارگانیسم‌های مختلف مشترک، محیطی و احتمالاً بیماری‌زا کلونیزه شود. روش های متعددی برای شناسایی هر گونه پاتوژن در بستر زخم وجود دارد. رایج ترین روش انجام کشت سواب است. کشت سواب به اندازه روش های دیگر دقیق در نظر گرفته نمی شود زیرا اگر به درستی انجام نشود، بیشتر آلودگی های سطحی را شناسایی می کند. اسکار، آبغوره یا چرک روی سطح زخم نباید کشت شود. تکنیک لوین بهترین راه برای به دست آوردن کشت سواب در نظر گرفته می شود.
ابتدا بستر زخم با یک پاک کننده ضد میکروبی زخم به خوبی تمیز می شود. هنگامی که زباله ها و اگزودا به خوبی از زخم پاک شدند، زخم به طور کامل با نمک استریل شستشو داده می شود تا باقیمانده پاک کننده زخم پاک شود. با فشار دادن به تمیزترین قسمت پایه زخم، مایع از ناحیه 1 سانتی متر مربعی از پایه زخم که نمونه ای از آن با یک سواب کشت استریل گرفته می شود، خارج می شود. روش دیگر برای به دست آوردن کشت زخم، آسپیراسیون مایع زخم از داخل زخم با آسپیراسیون سوزنی است. در این روش یک ناحیه 5 سانتی متری از پوست اطراف زخم عفونی با پاک کننده زخم ضد میکروبی تمیز می شود و به مدت تقریبی 60 ثانیه خشک می شود. سپس یک سوزن با اندازه ریز از طریق پوست دست نخورده 1 سانتی متری از لبه زخم وارد می شود و به طور مماس تقریباً 2 سانتی متر به داخل پوست می گذرد تا به پایه زخم برسد.
سپس از سرنگ برای آسپیراسیون استفاده می شود و در عین حال فشار منفی را برای حداقل 10 ثانیه حفظ می کند تا نمونه مایع زخم به دست آید. در صورت نیاز، سوزن را می توان در زوایای مختلف به جلو و عقب حرکت داد تا نمونه مایع به دست آید. پس از به دست آوردن نمونه، سوزن خارج می شود، و آسپیره به یک ظرف نمونه استریل منتقل می شود و بلافاصله برای تجزیه و تحلیل، و همچنین کشت هوازی و بی هوازی به آزمایشگاه برده می شود. از بی حس کننده های موضعی نباید استفاده کرد زیرا ممکن است اثر ضد میکروبی داشته باشند. روش استاندارد طلایی برای به دست آوردن کشت، بیوپسی بافتی است. این امر با استفاده از تکنیک آسپتیک در گرفتن نمونه بافت معمولاً با بیوپسی پانچ یا با چاقوی جراحی انجام می شود. علیرغم دقت آن در تعیین عفونت، بیوپسی بافت برای کشت معمولاً انجام نمی شود، زیرا این یک روش تهاجمی است، به مجموعه مهارت خاصی نیاز دارد، فقط باید در محیط مراقبت بهداشتی مناسب انجام شود و دردناک و پرهزینه است.
