علیرغم آگاهی بیش از هر زمان دیگری از این موضوع، زخم های فشاری همچنان یک مشکل مهم در بیمارستان ها، امکانات و موقعیت های مراقبت در منزل هستند. آنها یکی از پیشروترین شرایط اکتسابی بیمارستانی (HAC) هستند که تا 23 درصد از بیماران بیمارستانی با این صدمات دردناک و بالقوه تغییر دهنده زندگی تحت تاثیر قرار گرفته اند.
زخم فشاری (گاهی اوقات به عنوان زخم بستر شناخته می شود) زمانی رخ می دهد که ناحیه ای از پوست برای مدت معینی تحت فشار ثابت قرار می گیرد و جریان خون را در آن ناحیه محدود می کند و باعث تجزیه پوست و/یا بافت زیرین آن می شود. آنها این پتانسیل را دارند که به سرعت پیشرفت کنند و بسیار جدی شوند و در برخی موارد به عضلات و استخوان نفوذ کنند.
علائم هشدار دهنده زخم فشاری عبارتند از:
در صورت عدم وجود پروتکل های پیشگیری مناسب ، زخم های فشاری در افرادی که با مشکلات بی حرکتی یا فلج سروکار دارند و در بیماران جراحی ظاهر می شوند. افراد در این شرایط تمایل دارند برای مدت طولانی در یک موقعیت ثابت بمانند و محیطی را برای ایجاد زخم ایجاد کنند. نواحی مشکل رایج شامل ساکروم، باسن، باسن و پاشنه پا است. برجستگی های استخوانی و مکان هایی که وسایل پزشکی در آن ها پوشیده می شود نیز پرخطر محسوب می شوند.
عوامل از قبل موجود نیز می توانند در احتمال ایجاد زخم فشاری نقش داشته باشند. افراد در معرض خطر عبارتند از:
به خاطر داشته باشید که پانسمان های محافظ تنها زمانی موثر هستند که با پروتکل های پیشگیری مناسب جفت شوند. بیماران جراحی، به ویژه آنهایی که به عنوان پرخطر شناخته می شوند، عموماً تحت نظارت دقیق قرار دارند تا از ایجاد فشار بیش از حد بر روی میز عمل جلوگیری شود. با این حال، امکانات مراقبت طولانی‌مدت، و به‌ویژه موقعیت‌های مراقبت در منزل، می‌تواند کمی خطرناک‌تر باشد.
نکات پیشگیری ساده عبارتند از:
