درن ها
درن با سیستم تخلیه ای بسته:
درن ها وسیله تخلیه هستند و مانند گاز و لوله پلاستیکی راهی برای خروج ترشحات یک زخم یا حفره بدن به وجود می آورند.
درن ها با توجه به نحوه عملکرد در انواع مختلف تقسیم می شوند:
درن با سیستم تخلیه ای بسته
درن با سیستم تخلیه ای باز
درن با سیستم تخلیه ای بسته:
در این سیستم، درن به یک محفظه متصل است که ترشحات به داخل آن ریخته می شود.
از مزایای این نوع درن ها می‌توان به پیشگیری از انتقال و سرایت عفونت از خارج به داخل خون و قابل اندازه گیری بودن ترشحات را نام برد.
در عمل های حساس نسبت به عفونت از قبیل جراحی‌های مغز و اعصاب، ستون فقرات و استخوان ها حتما از درن های سیستم تخلیه ای بسته استفاده می‌شود. در جراحی هایی چون کله سیستکتومی نیز می‌توان برای اندازه گیری مقدار ترشح صفرا از این نوع درن استفاده نمود.
انواع درن های رایج با سیستم تخلیه ای بسته:
درن مکش یا هموواک
لوله Tیا Tتیوب
درن جکسون
درن مکش یا هموواک:
این درن یک کاتتر پلاستیکی سوراخ شده است که به یک بگ استریل مخصوص مکش توسط خلا متصل می شود.
این سیستم با ایجاد مکش ملایم از تشکیل هماتوم پیشگیری می کند.
لوله T
پس از عمل جراحی کله سیستکتومی در داخل مجرای صفراوی مشترک(Common Bile Duct یا CBD) قرار داده می‌شود. این کار سبب می‌شود تا برقراری درناژ طبیعی، صفرا به داخل کیسه درناژ تخلیه شود.
درن جکسون
این درن از یک لوله پلاستیکی و محفظه حبابی شکل و انعطاف‌پذیر تشکیل شده است.
حباب انعطاف پذیر، دارای یک درپوش می باشد که جهت تخلیه مایعات و ایجاد محیط خلا استفاده می شود بدین صورت که با هر بار فشردن حباب محفظه، سیستم بسته‌ای ایجاد می‌شود که مایعات اضافی را به سمت مکان جمع آوری، هدایت می‌کند.
مراقبت های پرستاری از درن ها
درن با سیستم تخلیه ای باز:
در این سیستم درن مستقیما با پانسمان در تماس است و صرفاً برای ایجاد راهی جهت خروج ترشحات از زخم استفاده می شود.
این درن ها برای تخلیه غیرفعال ترشحاتی مانند خون، چرک و ... از محل زخم های جراحی باز، خصوصاً در مواضعی که فشار مثبت بافتی یا عضلانی وجود دارد، مانند یک ناودان موثر و مفید مورد استفاده قرار می‌گیرند.
در این روش درد با پانسمان و گاز در تماس می‌باشد، در نتیجه احتمال ایجاد عفونت در آن به مقدار زیادی بالا خواهد بود. پس هنگام پانسمان نکات استریل باید رعایت گردد تا انتقال عفونت به حداقل برسد.
انواع درن های رایج با سیستم تخلیه ای باز:
درن پن رز
درن کاروگیت
درن پن رز(penrose):
یک لوله لاستیکی نرم و انعطاف پذیر است که برای جلوگیری از تجمع مایع در محل جراحی استفاده می شود.
درن کاروگیت(corrugated):
این درن شکلی شبیه به نیم دایره های آکاردئونی تکرار شونده را داراست که این پستی و بلندی ها حالتی شبیه به ناودان ایجاد می کنند که منجر به خروج ترشحات می‌شوند.
به طور کلی معایب و مزایای درن ها به شرح زیر است:
مزایا:
جلوگیری از تجمع ترشحات(خونابه، چرک و سایر عوامل موثر در عفونت)
جلوگیری از به وجود آمدن حفره هوایی(وجود فضای مرده)
جهت نمونه گیری از ترشحات.
معایب:
با بکار بردن درن پس از جراحی، میزان بروز عفونت شکم و محل زخم افزایش می یابد.
درن های بزرگ و سخت ممکن است احشا یا عروق مجاور را سوراخ کرده و باعث ایجاد فیستول یا خونریزی گردند.
از آنجایی که درن ها سبب نشت از محل آناستوموز و تشکیل فیستول می‌شوند، نباید آن ها را در تماس با آناستوموزهای روده قرارداد.
مراقبت های پرستاری از درن ها:
میزان درناژ خونی روی پانسمان جراحی به طور مرتب بررسی شود.
لکه های درناژ روی پانسمان توسط یک خودکار مشخص شود و تاریخ و زمان آن روی پانسمان نوشته شود تا افزایش درناژ به راحتی قابل دیدن باشد.
مقادیر خون تازه روی پانسمان باید بلافاصله گزارش شود.
در بیمارانی که چسب تیوب دارند، مراقبت‌پرستاری از چسب تیوب ضروری است.
مراقبت های پرستاری از چسب تیوب:
برای گذاشتن چسب تیوب در قسمت قدامی قفسه سینه، بیمار بایستی وضعیت طاق باز و در صورت امکان سر و تنه ۳۰ تا ۴۰ درجه بالاتر از سطح افق باشد.
جهت گذاشتن لوله سینه در خط میدآگزیلاری بایستی بیمار به پهلوی طرف مخالف منحرف شود و دست طرف مورد نظر پشت یا بالای سر قرار گیرد.
رابط ها و محل ورود لوله ها به بطری چسب تیوب باید کاملا محکم باشند تا هوا نشت نکند، رابط باید حداقل 2 سانتی متر زیر آب باشد.
خصوصیات و میزان ترشحات اندازه گیری، ثبت و علامت گذاری شود.
باید مراقب انسداد و لخته شدن آن بود، عدم حرکت مایع (نوسان یا بالا و پایین رفتن) حین تنفس و سرفه نشان دهنده انسداد است که باید برطرف شود.
حین راه رفتن یا جابجایی، چسب تیوب باید کلمپ شود.
